Στην Ελλάδα έχουμε πολιτικούς που τους αναθέτουμε να μας κυβερνήσουν για να κάνουν τη
ζωή μας καλύτερη. Το αστείο σε αυτή τη σχέση είναι ότι δεν τους αλλάζουμε με τίποτα.
Σα τη γκομενούλα που ο δικός της τη δέρνει ,τη κερατώνει, την έχει για πανηλίθια, αλλά αυτή εκεί τον υπομένει γιατί συνήθισε έτσι, γιατί φοβάται την αλλαγή και τελικά γιατί είναι πανηλίθια.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι όλοι κάνουμε αυτό ακριβώς που μας λένε. Ψηφίζουμε αυτούς που μας δείχνουν στη τηλεόραση, υπομένουμε τη μοίρα μας όταν έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσουμε τις υπηρεσίες του κράτους, θεωρούμε τη διαμαρτυρία τσιπιά και γενικά δεν δίνουμε δεκάρα αν κάτι δε μας αφορά άμεσα.
Το καλύτερο όμως είναι πως πάντα τρέχουμε στους πολιτικούς μας να μας βοηθήσουν για οποιοδήποτε θέμα γιατί απλά είμαστε τα πουτανάκια τους.
Έχουμε αφήσει έτσι τα πράγματα που αντί να τρέχουν οι πολιτικοί από πίσω μας απλά γιατί εμείς είμαστε οι εργοδότες τους να τρέχουμε εμείς πίσω από αυτούς με ξεφτιλισμένα παρακαλετά και κατεβασμένα τα βρακιά.
Οπότε ας μη γκρινιάζουμε γιατί τελικά έχουμε αυτό που μας αξίζει. Εκτός και αν συνειδητοποιήσουμε πως μας αξίζει κάτι καλύτερο και αποφασίσουμε να
αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού.
